Σε μια νέα συνέντευξη στο περιοδικό Hello, η οποία συνοδεύεται από μια εκπληκτική φωτογράφιση του Serifian Art House, προχώρησε ο Γιώργος λίγο πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Μιλώντας στον Άρη Καβατζίκη, ο Γιώργος αναφέρεται εκτενώς στις τρεις σοβαρές σχέσεις που είχε στη ζωή του, στην περίοδο που έχασε τον πατέρα του αλλά και στο ότι ετοιμάζει ένα βιωματικό βιβλίο μαζί με τους συνεργάτες του.
Δείτε τις φωτογραφίες και διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα της συνέντευξης. Μπορείτε να τη διαβάσετε ολόκληρη στο περιοδικό Hello που κυκλοφορεί από σήμερα σε όλα τα περίπτερα της χώρας.
Ο πατέρας σου έφυγε ξαφνικά;
Μέσα σε δύο μήνες. Από καρκίνο που διαγνώστηκε τυχαία. Πίστευε ότι είχε αυχενικό, αλλά ήταν καρκίνος των οστών. Αυτοί οι δύο μήνες με διαμόρφωσαν, καθώς έπαιζα το θέατρο του παραλόγου στον πατέρα μου, ο οποίος δε γνώριζε την αλήθεια. Γνωρίζαμε εγώ και η μητέρα μου. Ούτε ο αδελφός μου ήξερε. Έπρεπε να συμπεριφερόμαστε σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Μου δίνεις και την ευκαιρία να πω πως θα μιλήσω εκτενώς για εκείνη την περίοδο στο βιωματικό βιβλίο που ετοιμάζουμε με την ομάδα μου.
Τι εννοείς;
Γράφουμε ένα βιβλίο με τους συνεργάτες μου, ώστε να γνωρίσουν, όλοι όσοι με στήριξαν, τα γεγονότα από τη ζωή μου που οδήγησαν στο “Survivor”. Η ιδέα γεννήθηκε μετά το συνέδριο που έγινε με γνωστή ασφαλιστική εταιρεία στην Κύπρο. Εκεί αναφέρθηκα σε κάποια γεγονότα που άλλαξαν τη ζωή μου, αλλά δεν τη σταμάτησαν και συνέχισα πιο δυνατός. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα για το βιβλίο, που θα εκδοθεί μέσα στο 2018.
Βίωσες κατάθλιψη;
Διακόπηκε η εφηβεία μου, ωρίμασα στιγμιαία, αλλά κατάθλιψη δεν μπορώ να πω ότι βίωσα. Έπρεπε να στηρίξω εμένα, αλλά και τον αδελφό μου, αφού έγινα αδελφός και πατέρας για εκείνον. Έπρεπε κάπου να πατήσει.
Εσύ, πού πάτησες;
Στο Θεό.
Όταν υπάρχουν διαφωνίες (cc σε μια σχέση), κάνεις το πρώτο βήμα για τη συμφιλίωση;
Ναι και ίσως μ’αρέσει να λέω “συγγνώμη”. Είμαι εγωιστής, αλλά όχι σ’αυτό. Βελτιώθηκα μέσα από τις σχέσεις μου. Κρίνω λιγότερο, αποδέχομαι περισσότερα πράγματα. δεν προσπαθώ να βελτιώσω τον άλλο ώστε να τον φέρω στα μέτρα μου, καθώς έτσι θα χαθεί η προσωπικότητά του κι εσύ θα πεις “βαρέθηκα”. Είναι καλό να υπάρχει πρωτοβουλία και από τις δύο πλευρές. Ακόμη και η γκρίνια, καμιά φορά καλή είναι.
Τα παιδιά γιατί έχουν πάθει εμμονή μαζί σου; Πού το αποδίδεις;
Στο αγωνιστικό, κυρίως. Έβλεπαν κάποιον που έπαιζε όπως συμβαίνει στις γειτονιές. Ταυτίστηκαν με τους περισσότερους παίκτες, όχι μόνο με μένα.
Πώς νιώθεις ως πρότυπο γι’αυτά;
Μεγάλη ευθύνη, αλλά και χαρά. Έχω δει παιδιά που δεν ήθελαν να πάνε σχολείο και μέσα από μια συνομιλία μας ξαναπήγαν ή άλλα που δεν άκουγαν τους γονείς τους και άκουσαν εμένα. Δύσκολο αυτό, καθώς τα παιδιά βλέπουν προσεκτικά τις κινήσεις ενός “ήρωά” τους, ενός ανθρώπου με τον οποίο ταυτίζονται.
Giorgos Aggelopoulos News 